Inne tematy

W celu jednak zmuszenia nauczycieli do wypowiedzenia się w tak ważnej sprawie Ministerstwo rozesłało kwestionariusz do wypełnienia szkołom objętym planową akcją. Ankieta obejmowała pytania natury organizacyjnej, dotyczącej obsługi aparatów, sposobu, miejsca i czasu wyświetlania filmów, sprawności ich obiegu, oraz pytania merytoryczne, jak korelacja tematów filmowych z zagadnieniami programowymi, przystosowanie filmów do rozkładu materiału, wartości dydaktycznej poszczególnych filmów, wystarczalności i celowości objaśnień tekstowych i metodycznych, wreszcie reakcji młodzieży i ogólnej użyteczności stosowania filmów w nauce szkolnej. Na…

Na terenie Lwowa w rozpowszechnianiu filmów oświatowych współdziałali członkowie byłej Awangardy, zwłaszcza Bolesław Lewicki i Henryk Breit. Za pośrednictwem Lwowskiego Kuratorium nawiązali oni kontakt z centralą kinofikacji w Warszawie. Akcji tej patronowała Sekcja Filmowa Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych, która przejęła po Awangardzie tradycje organizowania publicznych pokazów i dyskusji filmowych z tą tylko różnicą, że obiektem jej działalności była młodzież licealna. Akcja ta prowadzona przez Breita i Lewickiego utrzymała się do wiosny i zakończona została konferencją nauczycielską…

Przystosowaniem ich do potrzeb programów nauczania i wychowania oraz do zainteresowania młodzieży. Na pokazy te, organizowane głównie dla szkół powszechnych, młodzież uczęszczała pod opieką nauczycieli. Seans trwał około dwóch godzin. W skład programu wchodziły następujące filmy: a) naukowy (z dziedziny krajoznawstwa, przyrody, techniki); b) film trikowy (komedia, kreskówka) i c) wychowawczo-rozrywkowy (długometrażowy). W 1938 r. Towarzystwo uruchomiło dziesięć aparatów dźwiękowych w siedmiu okręgach (Poznań, Kraków, Katowice, Lwów, Lublin, Równe i Wilno). Sprawozdanie Towarzystwa nie uwzględnia Warszawy….

Były to filmy o charakterze pomocy naukowej, lecz nie objęte stałym planem obiegowym. Wybór ich i stosowanie pozostawiono szkołom, pod warunkiem, że będą one wyświetlane w ścisłym związku z programem i tokiem nauczania poszczególnych przedmiotów. Filmy zarówno kategorii A, jak B były przeznaczone do wyświetlania na lekcjach. Inną grupę stanowiły filmy kategorii C. Miały one charakter ogólnokształcący i wychowawczy, pozostawione również do swobodnego wyboru i wyświetlania przez szkoły, ale tylko poza lekcjami szkolnymi. W związku z kategorią…

Trudność wyboru (poza brakiem zgodności tematu filmowego z odpowiednim zagadnieniem programowym) polegała na tym, że przejrzany materiał miał charakter propagandowy dodatków tygodniowych bądź ujęty był ze stanowiska dziennikarskiego, a więc nastawiony raczej na budzenie zaciekawienia szerokiej publiczności niż na pogłębianie tematu ze stanowiska naukowego. Nie trzeba dodawać, że dostosowanie takich filmów do potrzeb szkolnych nastręczało trudności, a czasami było wręcz niemożliwe. Tylko stworzenie własnej wytwórni i ścisła jej współpraca z pedagogami mogłaby rozwiązać ten problem,…

Najodpowiedniejszych dla szkół oraz ustalenia ich maksymalnych cen. W tym celu 30 VI 1937 r. Ministerstwo wydało dwa zarządzenia: jedno w sprawie oceny typów aparatów filmowych dla szkół, drugie w sprawie komisji oceny tych aparatów. Zgodnie z tymi zarządzeniami wszystkie firmy wytwórcze, pragnące dostarczać swych aparatów szkołom, obowiązane były przedstawiać je uprzednio do oceny przez odnośną Komisję. Szkoły zaś zgodnie z zarządzeniem ministra WRiOP nabywać mogły jedynie typy aparatów, uznane na wniosek Komisji przez ministra…

Nauczyciel nie stykał się na co dzień i którą nie zawsze miał do dyspozycji w momencie największej potrzeby. Przypomnijmy, że średnio na każdą klasę przypadało filmów w ciągu roku szkolnego i nie wszystkie z nich były do dyspozycji jednego nauczyciela. Wykładowca, np. biologii w klasie IV, posługiwał się filmem tylko dwa razy w ciągu roku. Trzeba było więc wskazać dokładną drogę, jaką należało pójść, by specyficzne właściwości kinetycznej pomocy wizualnej były jak najwłaściwiej wykorzystane. Instrukcje takie…

Tworząc jeden z etapów w dążeniu do wytkniętego celu prowadzonej lekcji. Film mógł również spełniać zadanie odmienne, służąc jako środek do powtórzenia materiału poznanego na innej drodze. W konsekwencji tego wynikały wskazania dotyczące sposobu jego użycia, na który musiał zdecydować się nauczyciel. Instrukcja zwracała uwagę na konieczność zsynchronizowania filmu z daną jednostką lekcyjną. Ponieważ jednak każdy film zjawiał się w szkole w przerwie czasowej, obejmującej 25 dni lekcyjnych, przeto w obrębie tej przerwy nauczyciel winien…