Inne tematy

Nie było to łatwe nawet przy maksymalnych zdolnościach wytwórczych. Minimalna chłonność rynku, zaspokajana całkowicie przez przygodnych realizatorów, i nasilenie kryzysu w latach 1933—1934 uniemożliwiały normalną eksploatację. Nie można więc było marzyć o racjonalnej i na daleką metę obliczonej kalkulacji. Wszystko było płynne i niepewne. Wzrost kryzysu przyszedł w momencie, kiedy kina przestawiały się na aparturę dźwiękową. W 1934 r. zaledwie 20% kin w Polsce korzystało z polskich dodatków dźwiękowych. Liczne mniejsze kina na prowincji nie…

Mówiąc o początkach krótkiego metrażu w Polsce, musimy cofnąć się nieco wstecz. Możemy powiedzieć, że dniem jego narodzin był 23 listopada. Zarządzenie podpisane wówczas stwarzało perspektywy pomyślnego rozwoju filmów krótkometrażowych. Jednakże nadzieja łatwego zdobycia zysków o czym już wspominałam przyciągała wiele osób, nie mających pojęcia o realizacji filmów. Dobrą koniunkturę na film krótko- metrażowy wykorzystali przeróżni producenci, którzy, mówiąc słowami Toeplitza, „pracowali często i gęsto z bardzo niewesołymi rezultatami w długim metrażu. Zjawili się kiepscy filmowcy…

W nowym sformułowaniu § 80 nie istniał warunek dotyczący treści i wartości filmu dla zróżnicowania podatku. Stopę podatkową uzależniała tu tylko liczba mieszkańców gminy, w której film był wyświetlany. Nadto z ulgowej stawki podatkowej, wynoszącej teraz dla Warszawy 5%, dla innych miast 3%, korzystały filmy ze stampilą „temat polski”. Wyświetlane jako dodatki do ogólnych programów uzyskiwały zniżkę, wynoszącą piątą część ogólnej sumy podatku. Filmy: „reklamowy”, „tygodnik aktualności”, „dodatek” nie wpływały na obniżenie podatku. W miastach,…

Podobnie wypowiadali się: Cękalski, Toeplitz i in. Zwracali oni uwagę na fakt, że prace Komisji stwarzały paradoksalne sytuacje: Kina grają wyłącznie owe «artystyczne» i «kształcące» filmy, a opinia publiczna narzeka, że dodatki są słabe”. „Otóż Cenzura jest bardzo łaskawa tłumaczył Toeplitz i nie czyni na ogół wyróżnień, dając wszystkim artystyczne kwalifikacje” I dalej rzuca on pytanie: „Czy przypadkiem tego rodzaju szczodre udzielanie kwalifikacji nie mija się z celem, a przymiotnik «artystyczny» nie traci swego znaczenia…

Uaktywnione Ministerstwo zorganizowało w dniach 4—6 IX i 26—28 IX 1935 r. cykl konferencji w celu zapoznania pracowników oświaty z problematyką filmową. W charakterze prelegentów udział w konferencjach m. in. wzięli: radca Wojtysiak, dyr. Handt, prof. Baley, dr Mirski, dyr. Denkierowski, dr Zahorska, prezes Ordyński, radca Rusinek i wizytatorzy: dr Truchim, Michałowska i R. Palester. Praca Komisji Kwalifikacyjnej nastręczała wiele kłopotów. Ocena „artystyczny” czy „kształcący” nie zawsze była bezsporna. Producenci użalali się, że nie zawsze filmy…

W Ministerstwie WRiOP istnieje wprawdzie okólnik, że wszystkie sprawy filmowe z terenu tego Ministerstwa- mają być skupione w Wydziale polityki oświatowej. Niestety, jednak w Wydziale tym, jak nam jest wiadome, jest jeden referent, którego ubocznym zajęciem, obok wielu innych referatów, jest również kwestia filmowa. Sprawa ta jest tym bardziej charakterystyczna, że Ministerstwo WRiOP ma na swoim własnym terenie cały szereg wewnętrznych spraw filmowych (około 500 kin szkolnych). Słowa te, napisane w rok po podpisaniu pierwszej instrukcji,…

Spraw Wewnętrznych, Zyndrama Kościałkowskiego, i WRiOP, Wacława Jędrzejewicza, o ustanowieniu Komisji Filmowych przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Powołanie takich Komisji przewidywał § 18 nowo uchwalonej ustawy z 13 marca 1934 r. o filmach i ich wyświetlaniu. Zgodnie z tym rozporządzeniem przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych powstały dwie komisje: a) Komisja Filmowa i b) Wyższa Komisja Filmowa, które wydawały zezwolenia lub zakazy na publiczne reklamowanie i wyświetlanie filmów. Wyższa Komisja Filmowa odwoławcza składała się z przewodniczącego i dwóch członków,…

Do filmów, wymagających specjalnej wiedzy w poszczególnych dziedzinach, Ministerstwo zapraszało rzeczoznawców z zewnątrz. W razie niezgodności stanowisk zarządzano ponowny przegląd z udziałem przewodniczącego Komisji i kierownika Centralnego Biura Filmowego lub ich zastępców. W ocenie wartości artystycznej brano pod uwagę kompozycję, tematykę, scenariusz, montaż, technikę zdjęć, reżyserię, grę aktorów w filmach fabularnych i ewentualnie udźwiękowienie; w wartości kształcącej walory poznawcze i wychowawcze obrazu filmowego. Rezultatem zakwalifikowania było: a) uznanie filmu za „artystyczny”; b) odmowa takiej kwalifikacji; c) uznanie…