JEGO AKTORZY

Jakie istotne zmiany następujq w metodach pracy Griffitha? Przede wszystkim przegrupowuje się i stopniowo rozpada jego zespół aktorski. Wiemy, jak bardzo wszyscy aktorzy byli oddani swemu mistrzowi i z kolei, jak wiele zawdzięczał reżyser wykonawcom, gdy w czasie nie koń- czqcych się prób i improwizacji krystalizował się sytuacyjnie przyszły film. Miało to olbrzymie znaczenie zwłaszcza wówczas, gdy utwór pozbawiony był utrwalonego na papierze scenariusza, gdy dopiero na planie przybierał coraz to nowq, doskonalszą dramaturgicznie postać. Największq stratq dla Griffitha jest oczywiście odejście Lillian Gish, która wraz z siostrą daje swój benełis pod jego batutq w Dwóch sierotach (1922). Jej miejsce zajmuje Carol Dempster, pozostajqca dotychczas wśród gwiazd Griffitha na drugim planie. W Nietolerancji była właściwie statystkq i choć kilka lat później reżyser pasował jq na gwiazdę, należy dziś do najbardziej zapomnianych Griffith-girls. Fama głosi, że ciemnowłosa piękność awans ten zawdzięczała nie tyle zdolnościom, co temu, że Griffith był w niej zakochany i chciał się z niq ożenić. Co wiemy o Carol Dempster jako aktorce? Po raz pierwszy odtworzyła większq rolę w Miłości w szczęśliwej dolinie (1919) obok Lillian Gish, później grała w kolejnych filmach Griffitha: Szkarłatne dnf (1919) i Ubóstwiana tancerka (1920), wreszcie niewqtpliwy sukces odniosła w Ulicy marzeń (1921). Siergiej Jutkiewicz twierdzi, że reżyser „nieprzypadkowo wybrał music-hallowq tahcerkę, Carol Dempster, do głównych ról w swoich filmach; właściwe jej wyczucie rytmu, ostry zarys sylwetki, wyrazistość ciała (…) zostały w pełni wykorzystane przez reżysera. W Ulicy marzeń taniec Carol Dempster podczas pożaru w teatrze jest znakomitym przykładem tak ulubionych przez Griffitha kontrastowych sytuacji i sugestywnej gry ciała. Gipsy cały czas prowadzi dialog nogami: tak jak tańczy przed ojcem i zataczając się pada przerażona w chwili jego śmierci, tak też stepujqc rozmawia z doktorem i flirtuje ze Spike’em (Ralph Graves)”.