DEMON ZŁA, GRZECHU I ŚMIERCI

Powodzenie filmu A był on głupcem zaskoczyło samego Foxa. Szybko jednak zorientował się, że wraz z Thedą Barą zyskał nową atrakcję, która zaczęła się liczyć w repertuarowym wachlarzu ówczesnej produkcji. Toteż postanowił intensywnie eksploatować odkrytą żyłę złota. Cóż, kiedy nie miał pod ręką stosownego scenariusza. Następne filmy Thedy są więc naprędce przyrządzonymi adaptacjami znanych utworów klasyków z odpowiednim wygraniem wątków „wampowatych” intryg. W Sonacie Kreutzerowskiej wg Tołstoja — Bara uwiódłszy męża swej siostry ginie wraz z kochankiem z jej ręki. W Sprawię Clemenceau wg Dumasa-syna – porzuca męża i, nienasycona, zmienia kochanków jak rękawiczki, mąż zaś dla dobra rodziny i ocalenia honoru swego przyjaciela – sztyletuje ją. W przeciwieństwie do Mary Pickford, maskotką bohaterki jest na ekranie nie kotek czy piesek, ale (wypożyczony z zoo) pyton. W Córce diabła wg „Gio- condy” D’Annunzia – Bara jest kobietą, która porzucona przez kochanka poprzysięga zemstę na całym męskim rodzie: TO, CO UCZYNIŁ ZE MNĄ TEN NĘDZNIK, BĘDĘ ODTĄD ROBIŁA ZE WSZYSTKIMI MĘŻCZYZNAMI. MOJE SERCE JEST Z LODU, ALE MOJE NAMIĘTNOŚCI PŁONĄ. STRZEŻCIE SIĘ, MĘŻCZYZNII Mścicielka pozując młodemu rzeźbiarzowi chce zniszczyć jego szczęście małżeńskie, ale nie wie, że szykuje zgubę samej sobie. Kolejny film nosi tytuł Tajemnica lady Audley i opowiada o tym, jak wyrafinowana ary- stokratka popełniwszy morderstwo ukryła trupa w ogrodzie. Następny — Dwie sieroty – oparty na sztuce Adol- pha D’Ennery, wyprzedza o siedem lat słynną Griffi- thowską adaptację tegoż tematu.