Inne tematy

Jest to obraz doskonale pomyślany, przekonywający prostymi, lecz skutecznymi środkami o konieczności roztoczenia opieki nad pracującymi w niebezpiecznych warunkach robotnikami. Cękalski i Wohl, wykonawcy filmu, wykazali duży postęp w stosunku do poprzednich swych filmów: są coraz bardziej zrozumiali i świadomi swych zadań. Niektóre zdjęcia i skróty w montażu stoją na bardzo wysokim poziomie artystycznym, coraz mniej widać gadulstwa filmowego: każdy obraz ma swoje uzasadnienie. Film powinien czym prędzej ukazać się w kinach całej Polski, jest…

Nastrojową impresję z życia stolicy, owianą filmową poezją, mówiąc słowami recenzenta zrealizował Leon Jeannot pt. Warszawa w dniu jesiennym. Na szczególną uwagę w tym filmie zasługiwały zdjęcia operatora S. Wohla i ilustracja muzyczna A. Panufnika. Najniekorzystniej w opinii krytyki wypadł film Cękalskiego pt. Zwiedzajmy stolicę. Nudny, mdły, wykonany .technicznie na poziomie skandalicznym. Skaczące, nieostre, niekontrastowe zdjęcia, „urozmaicone monotonnym głosem zachrypniętego spikera, nie przyczyniały się do zareklamowania Syndykatu Propagandy Turystyki m.st. Warszawy, finansującego ten film”. Znacznie cieplej…

Poza tym Mysłowicz utrwalił na taśmie prace wykopaliskowe na Kopcu Krakusa, działalność Związku Powstańców Śląskich, budowę kolejki linowej na Kasprowy i in. Wszystkie jego obrazy złożyły się na wielki film, żywą, barwną opowieść o Grodzie Wawelskim i jego okolicy. Zasługą Mysłowicza było również i to, że on pierwszy zdołał stworzyć w Krakowie aparaturę do zdjęć dźwiękowych. Posiadał aparat własnej konstrukcji. Mechanizm jego polegał na tym, że oba aparaty (obrazu i dźwięku) były poruszane motorkami synchronicznymi o…

Kraków miał swego realizatora w osobie inż. Szczęsnego Mysłowicza, właściciela wytwórni Lumen. Dawna stolica Polski, miasto o naj fotogenicznym obliczu spośród wszystkich miast polskich, jest przebogatą skarbnicą tematów dla filmów turystyczno-krajoznawczych. Nie zajmował on jednak odpowiedniego miejsca w kronikach PAT, co zostało uzupełnione krótkometrażowymi filmami Mysłowicza, który w obrazach swoich zilustrował rozwój i życie kulturalne miasta. Na szczególną uwagę zasługują zdjęcia mówiące o roli Krakowa jako ogniska kultury i sztuki, przedstawiające zbiory pamiątek narodowych i skarbów…

Czytamy w krakowskim «Czasie». Świetne zdjęcia kilku najlepszych operatorów zespolone są w zręczną i logiczną całość przez scenarzystę i reżysera w jednej osobie. Plater-Zyberk stworzył film piękny i godny ze wszech miar uwagi społeczeństwa”. Dwa filmy o Wilnie i jego okolicy ukazywały specyficzne cechy tego regionu. Morze Wileńskie popularyzowało piękno jeziora Narocz. K. Ford entuzjazmował się tym filmem. Twierdził, że piękne kompozycje obrazowe i okiem artysty wybrane fragmenty były istną rozkoszą dla widza, co ukazywało w całej…

W ogólnym charakterze ich filmów przebijała liryczna rozlewność i nastrój daleki od gorączkowych i pełnych rytmu poszukiwań awangardowych. Przyznawał jednak, że filmy Emmera i Maliniaka, zwłaszcza Polesie, oddawały doskonale atmosferę krajobrazu i klimat psychologiczny zamieszkujących go ludzi. Przewyższały wiele innych obrazów reportażowych z Polski, ale ani jeden szczegół w ich ujęciu nie upoważniał, zdaniem Czermińskiego, do etykiety awangardowej. Od filmów awangardowych żądał on czegoś więcej. Życie mieszkańców Huculszczyzny i piękno jej krajobrazu ukazał film Ireneusza Plater-Zyberka…

Polesie podchwytywało na gorącym uczynku to obce nam życie, nad którym ciążyło smutne fatum skostniałej tradycji sprzed wieków. Była jakaś okrutna beznadziejność w tym leniwym powolnym bytowaniu ludzi. W ich walce z naturą, która ich żywi, w ich dniu pracy i świątecznej radości. Tym więc trudniej było uchwycić z tematu o nieruchomym statycznym charakterze materiał wartościowy, kinowo ruchomy i dynamiczny, co według recenzenta udało się w zupełności reżyserom Polesia, którzy uniknęli dłużyzn i jałowej refleksji….

Treścią był obraz życia, pracy i obyczajów Poleszuka na tle bujnej, wspaniałej w swojej dzikości i niedostępności przyrody Polesia. Do życia tego podeszli realizatorzy bez świątecznego oficjalnego uśmiechu, bez ckliwej i fałszywej stylizacji na folklor, bez nastawienia obiektywu na rzeczy i sprawy z góry upatrzone, z góry ugrupowane, z góry związane z mniej lub więcej zakłamaną tendencją. Obca im była „radosna” konwencjonalna ludowość lub idylliczna sielankowość. Nie chodziło też reżyserom o wyciągnięcie jakichkolwiek wniosków natury…