Month: sierpień 2014

Powodzenie filmu A był on głupcem zaskoczyło samego Foxa. Szybko jednak zorientował się, że wraz z Thedą Barą zyskał nową atrakcję, która zaczęła się liczyć w repertuarowym wachlarzu ówczesnej produkcji. Toteż postanowił intensywnie eksploatować odkrytą żyłę złota. Cóż, kiedy nie miał pod ręką stosownego scenariusza. Następne filmy Thedy są więc naprędce przyrządzonymi adaptacjami znanych utworów klasyków z odpowiednim wygraniem wątków „wampowatych” intryg. W Sonacie Kreutzerowskiej wg Tołstoja — Bara uwiódłszy męża swej siostry ginie wraz z…

A był on głupcem przynosi fabularny archetyp, jeśli ;hodzi o „wampowate” historie. John Schuyler, stateczny mężczyzna, dyplomata, ojciec rodziny, podróżując parowcem z Nowego Jorku do Włoch, spotyka piękną, intrygującą, agresywną erotycznie kobietę. Początkowo stara się opierać pokusie, ale stopniowo ulega czarowi uwodzicielki i staje się bezwolną zabawką w jej rękach, Powraca wrqz z nią do Nowego Jorku i na nic zdają siq wysiłki żony i przyjaciół, by go odzyskać. Wstąpiwszy raz na drogę grzechu pada ofiarą…

Oto dwaj agenci reklamowi powstałej właśnie w Nowym Jorku wytwórni Williama Foxa – Johnny Goldfrap i Al Selig – głowią się, jak spopularyzować wśród kinowej publiczności 24-letniq aktorkę, Thedę Barę, którą ich szefowi udało się pozyskać z nowojorskich scen. Wynalazł jq tam reżyser Frank Powell. Córka żydowskiego krawca i francuskiej Szwajcarki nazywa się Theodosia Goodman, na scenie używa nazwiska matki i występuje jako Theodosia de Coppet, a zaangażowana do filmu zaczyna używać pśeudonimu Bara, będqcego…

Pierwszy film z Thedą Barą A Fool There Was (Byą sobie głupiec — albo może należałoby tytuł spolszczyć!! bardziej patetycznie: A był on głupcem) pojawił się wj tym samym roku 1915, co Narodziny narodu Griffithal Każdy, kto pracował wtedy w filmie, był pionierem nowej dziedziny rozrywki, każdy niemal pomysł producentów realizatorów był świeży, odkrywczy i przyjmowany przez publiczność z niezwykłym, spontanicznym aplauzem. Przedsięwzięcia filmowców i reakcje widowni cechowała ujmująca naiwność i prostoduszność. Wszystko w kinie było…

Był jednak wyrozumiały i pełen godności, starał się mówić wprost, jak najbardziej rzeczowo, wszechstronnie interpretując fakty, związane z własną teorią i praktyką: „Pójść dalej pod względem formy niż intelektualne kino już nie było dokąd. Sformułowania z tym związane odnoszą się do roku 1929. Co się dzieje z nimi dalej, z samymi myślami o kinie intelektualnym? Tu muszę powiedzieć kilka słów o sobie, o moich następnych pracach po roku 1929. Sytuacja jest trudna, bo wypowiedzi związane…

Nie miejsce tu na analizę czy choćby tylko streszczenie pamiętnego wystąpienia Eisensteina. Powróćmy do nastrojów panujących w chwili, gdy reżyser dokonywał obrachunku z samym sobą i rodzimym kinem. „Tu na konferencji zakończyła się tragedia, która za częła się po projekcji pierwszego zestawu filmów dźwiękowych” – pisze Blejman. Atmosfera była istotnie „rozpalona do białości”. Miało nastąpić generalne starcie pomiędzy reżyserem a jego antagonistami. Dla tych ostatnich moment był wyjątkowo dogodny. Kryzys teorii kina intelektualnego i całej szkoły montażu, niepowodzenia…

Tymczasem z drugiej półkuli powrócił Eisenstein. Powracał na tarczy. Żaden z jego projektów nie został w końcu zrealizowany: Tragedia amerykańska, Złoto Suttera, Czarny konsul, Que viva Mexico! — czterokrotna porażka! Poświęciwszy się głównie pracy teoretyczno-pedago- gicznej, twórca Pancernika Potidmkina z ciężkim sercem brał udział w kolejnych konferencjach filmowców. Szczególnie znamienny jest pod tym względem jego referat i podsumowanie wszechzwiązkowej konferencji w styczniu 1935 roku. Referat ten (włączony do II tomu radzieckiego wydania wybranych pism Eisensteina, Moskwa…

Usiłując odnaleźć się w zmienionych warunkach, twórcy nie zawsze wierzyli w słuszność tego, co robią. Blej- man wspomina, jak Ermler zaprosił go na roboczy przegląd zmontowanej „na brudno” Turbiny. W salce były tylko montażystki. „Usadowiwszy mnie, znikł. Nie zwróciłem na to uwagi. Po półtorej godziny (…) blady, zdenerwowany Ermler czekał na mnie, stojąc na wietrze, u wejścia do Lenfilmu. Odeszliśmy na bok. Spojrzał ha mnie pytającym wzrokiem. Orzekłem: – Film skazany jest na powodzenie. –…