Problemy filmu naukowego i jego dorobku na całym świecie

Sprawa metody filmu szkolnego dyskutowana była również na Kongresie Ligi Nowego Wychowania w Cheltenham (31 VII — 1.4 VIII 1936 r.), gdzie zostały wyróżnione trzy możliwości zastosowania filmu na lekcji w zależności od dydaktycznej potrzeby w danym momencie toku lekcyjnego oraz od samego filmu. Problemy filmu naukowego i jego dorobku na całym świecie rozważane były na paryskim Kongresie Fotografii i Kinematografii Naukowej. Impuls do tych licznych dyskusji międzynarodowych oraz wytyczne dla nich datują się niewątpliwie od Pierwszego Międzynarodowego Kongresu Kinematografii Kształcącej. Mnogość zainicjowanych tam ważnych aktualnych problemów zespoliły sfery pedagogiczne świata w poszukiwaniu dróg do ich rozwiązania. Przedyskutowane na Kongresie w Rzymie rezolucje rozesłano do wszystkich krajów wraz z gorącą prośbą o jak najszybsze wprowadzenie do szkół filmu jako podstawowego środka pomocniczego w nauczaniu. Kongres w Rzymie wyraził też życzenie, aby we wszystkich krajach powstawały w miarę możności instytuty kinematografii wychowawczej, które pracując dla swego kraju, jednocześnie nawiązałyby łączność z instytutami filmowymi innych krajów. Podkreślił też konieczność udziału pedagogów w opracowywaniu filmów dydaktycznych oraz niezbędność zaopatrzenia wszystkich szkół w aparaty projekcyjne lub też stworzenia ośrodków, dostarczających szkołom filmy i przezrocza. Właśnie Kongres Rzymski pierwszy domagał się odpowiedniego przeszkolenia nauczycieli pod względem technicznym (obsługa aparatów) i dydaktyczno-psychologicznym, co zostało jeszcze raz poruszone na Kongresie w Brukseli.