W zakończeniu sprawozdania Karpowiczowa podkreśla

Zainteresowanie młodzieży filmem było bardzo duże, co miało swój wyraz na pokazach, podczas których często słyszało się żywą wymianę zdań, wykrzykniki pełne zachwytu, i dowodem czego były pytania, kierowane do prelegentki po projekcji filmowej. Opinie nauczycieli brzmiały zgodnie, iż pogadanki uzupełniane filmem, żywo odzwierciedlającym pracę, przynoszą młodzieży wiele korzyści i są częstokroć w jej życiu momentem przełomowym, zmuszającym tę młodzież do poważniejszego spojrzenia w czekającą ją przyszłość. Na zakończenie kierowniczka działu preorientacji pisze: Zainteresowanie się filmem większych ośrodków szkolnych i poszczególnych szkół nie tylko powszechnych, lecz i średnich, wyświetlanie filmu w coraz liczniejszych miastach i miasteczkach prowincjonalnych, wreszcie wyniki osiągnięte wśród samej młodzieży pozwalają nam z całą stanowczością stwierdzić, że inicjatywa, wysiłek, bardzo duży nakład pracy i pieniędzy nie zostały zmarnowane, odwrotnie, wytknięty cel w całej pełni został osiągnięty. Rząd polski patrzał życzliwym okiem na akcję oświatową różnych stowarzyszeń i zachęcał organizacje społeczne do intensywnej działalności. Znalazło to swój wyraz na jednym z posiedzeń Wydziału Wykonawczego Zjednoczenia Polskich Towarzystw Oświatowych 26 X 1935 r., gdzie prezes Zjednoczenia, W. Sołtan, poinformował zebranych o przebiegu rozmów z przedstawicielami rządu i o aktualnych potrzebach, wynikających z ciężkiego stanu skarbu państwa oraz konieczności zwiększenia aktywności stowarzyszeń oświatowych.