Realizacją filmów krótkometrażowych w omawianym okresie zajmowało się ogółem 21 polskich wytwórni filmowych.

Układ luźny miał tę dobrą stronę, że pozwalał na swobodny dobór odcinków w zależności od zagadnienia, stanowiącego przedmiot nauki. Całość, wynosząca około 3700 m, dzieliła się na siedem części, z których każda, złożona z 2—3 odcinków zbliżonych treścią, przeznaczona była do wyświetlania w ciągu 20—30 minut a wraz z przewidzianymi objaśnieniami 45 minut, czyli tyle, ile trwa jedna lekcja. W celu metodycznego opracowania poszczególnych odcinków filmu ułatwienia nauczycielom i prelegentom pracy Ministerstwo wydało szereg broszur, zasadniczo po jednej do każdej z siedmiu części, zawierających materiał, dostosowany do treści tych odcinków, a mianowicie: 1. Uwagi wstępne do filmu o Polsce współczesnej; o celu i układzie, tudzież o sposobach metodycznych posługiwania się filmem; 2. Odrodzenie państwa polskiego; 3. Krajobraz Polski; 4. Bogactwa mineralne Polski; 5. Rolnictwo, ogrodnictwo, leśnictwo; 6. Hodowla i rybactwo; 7. Przemysł metalurgiczny i mineralno-chemiczny; 8. Przemysł przetwórczy; 9. Komunikacja, handel, pieniądz. Film o Polsce współczesnej był bodajże ostatnim produktem Instytutu Filmowego przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, gdyż wkrótce przestał on istnieć, o czym dalej.