Każdy seans szkolny poprzedzany był pogadanką

Seanse były organizowane na takich przedmieściach, jak Wola, Ochota, Praga, Mokotów i Pelcowizna. Gdy w 1929/1930 r. zróżnicowano seanse według dwóch różnych poziomów dzieci (niższy dla oddziałów III, IV, V; wyższy dla — VI, VII), przez jedną połowę miesiąca program niższy był wyświetlany w centrum, wyższy zaś na peryferiach; przez drugą odwrotnie. Taka organizacja zaoszczędzała czas na przejście dzieci ze szkoły do kina. Pokazy odbywały się w godzinach szkolnych. Każdy seans szkolny, a nieraz nawet każdy osobny pokaz, poprzedzany był pogadanką związaną ściśle z treścią obrazu. Zakończenie zaś każdego programu szkolnego stanowiła zawsze krótka komedyjka. Współpraca władz szkolnych z Wydziałem Oświaty i Kultury układała się pomyślnie, co pozwoliło na rozwój kina szkolnego tak, że każde dziecko z klas wyższych szkoły podstawowej w Warszawie raz na miesiąc było na seansie popularno-naukowym, możliwie dostosowanym do programu nauki w danym okresie roku szkolnego. Opłata za seans wynosiła 20 gr od każdego dziecka, ale każda szkoła mogła wprowadzić 30% dzieci bezpłatnie, co umożliwiało udział całych klas w tych pokazach. W ciągu siedmiu lat działalności Kina Miejskiego na pokazach szkolnych było ogółem 1 466 880 dzieci, rocznie więc korzystało z tej formy pomocy naukowej około 210 000 dzieci.