Generalną zasadą konwencji było zwolnienie wymienionych filmów od wszelkich opłat celnych

W słowach wstępnych konwencji podkreślono wielkie znaczenie ułatwiania międzynarodowego obiegu filmów wychowawczych wszelkiego rodzaju, które przyczyniają się do wzajemnego zrozumienia narodów. Artykuł I głosił, że niniejsza konwencja stosuje się do filmów, które zgodnie z metodami dydaktycznymi zmierzają do wybitnie wychowawczego celu międzynarodowego i które należą do jednej z następujących pięciu kategorii:

• filmy przeznaczone do zaznajamiania z działalnością i celami Ligi Narodów, jak również innych organizacji międzynarodowych, ogólnie uznanych przez Wysokie Układające się Strony;
• filmy przeznaczone do użytku nauczania wszelkich stopni;
• filmy mające na celu kształcenie i poradnictwo zawodowe, łącznie z filmami dotyczącymi techniki przemysłowej, jak również z filmami o naukowej organizacji pracy;
• filmy z zakresu badań naukowych lub technicznych oraz z zakresu popularyzacji wiedzy;
• filmy z zakresu higieny, wychowania fizycznego, opieki i pomocy społecznej.

Generalną zasadą konwencji było zwolnienie wymienionych filmów od wszelkich opłat celnych oraz dodatkowych i stosowanych na terytorium danego państwa specjalnych opłat wewnętrznych. Każdy film kształcący, zgłoszony do zwolnienia od opłat, miał być przedstawiony do zbadania Międzynarodowemu Instytutowi Kinematografii Kształcącej celem uzyskania zaświadczenia odpowiedniej treści. Państwa, które podpisały konwencję, miały prawo żądać ponownego zbadania filmu, gdy ocena wydawała się im niewłaściwa. Następnie każdemu państwu przysługiwało prawo wypowiedzenia się, czy dany film może być uznany za kształcący z punktu widzenia systemu pedagogicznego obowiązującego w danym kraju, a w następstwie tego, czy może być zwolniony od opłat celnych. Instytut w Rzymie miał wydawać periodycznie katalogi filmów, które otrzymały odpowiednie zaświadczenia.