Month: kwiecień 2014

Wracano do niego niemal na wszystkich pedagogicznych spotkaniach międzynarodowych. Znalazł się on na Kongresie Nauczania w Brukseli (w czasie od 18 VII do 6 VIII 1935 r.), gdzie zwrócono uwagę na aparat projekcyjny, tzw. cinescope, będący idealną kombinacją kinematografu z lampą projekcyjną, z którego wypływała dwojaka korzyść: wielka ekonomia metrażu i ułatwienie dawania wyjaśnień. Tu również uczestnicy podkreślali, że film musi być wyświetlany w każdej klasie w momencie „psychologicznej potrzeby” danej lekcji, a nie w…

W myśl ogólnych postulatów wszystkich sekcji filmy wychowawcze winny dawać młodzieży zarówno dokładniejszą znajomość życia w jego powiązaniach i bogactwie, jak też i rozwijać w niej zdolności umysłowe oraz właściwości charakteru; unikać należy wszystkiego, co mogłoby prowadzić do bierności duchowej, powierzchowności umysłowej, braku koncepcji i skłonności do nieuwagi; również winien film mniej dawać wiadomości, a raczej przyzwyczajać do obserwacji i refleksji. Z drugiej strony w myśl tych postulatów należało zarówno w przedstawieniach rozrywkowych, jak i…

Od 19 do 25 kwietnia 1934 r. Zgromadził on przedstawicieli czterdziestu pięciu krajów, a wśród nich wybitnych pedagogów, dydaktyków rzeczoznawców filmu. Kongres otworzył Mussolini, po czym przemówił generalny sekretarz Ligi Narodów, Avenol. W imieniu delegacji polskiej, w skład której wchodzili: Ryszard Or- dyński, Tadeusz Chromecki i Leonard Kociemski, powitał kongres Kociemski, stwierdzając, że polskie czynniki wychowawcze zarówno rządowe, jak i społeczne przywiązują wielką wagę do filmu edukacyjnego i oczekują od obecnego Kongresu powzięcia uchwał, popularyzujących metodę stosowania filmów…

Francuskich, angielskich, niemieckich, japońskich i in., które zapoznawały naszych twórców z osiągnięciami zagranicznymi w dziedzinie techniki stosowania środków wyrazowych. Były to pokazy organizowane sporadycznie. Odbywały się w salach kina Rialto, Filharmonii, na Uniwersytecie Warszawskim lub w Towarzystwie Higienicznym. Organizacja stałej planowej wymiany międzynarodowej filmów kształcących była jednym z pierwszych zadań, jakie stały przed Międzynarodowym Instytutem Kinematografii Kształcącej. W grudniu 1933 r. odbyło się doroczne posiedzenie Rady Zarządzającej Instytutu, w którym wziął udział delegat Polski Ryszard Ordyński, mianowany…

Filmy realizowane przez polskich twórców również coraz częściej przekraczały granice kraju. Wyświetlane na festiwalach i spotkaniach międzynarodowych niejednokrotnie zyskiwały należne im uznanie. Np. w eksperymentalnym filmie Gustawa Puchalskiego pt. Wizje obłąkanego, pokazywanym w 1933 r. w Międzynarodowym Instytucie Kinematografii Kształcącej i w 1934 r. na festiwalu w Wenecji, uczestnicy podkreślali pomysłową koncepcję i ciekawą realizację. Film Polesie otrzymał srebrny medal w 1936 r. na festiwalu w Wenecji, gdzie współzawodniczył o palmę pierwszeństwa z sześćdziesięciu innymi filmami,…

Zamierzenia Ministerstwa Komunikacji natrafiały na nieprzewidziane przeszkody. Początkowo nie można było sprowadzić tych filmów do kraju, a następnie utrudniano ich eksploatację, nie przyznając im zniżki podatkowej, co zamykało im drogę na ekrany. Przypuszczać należy, że była to cicha akcja samoobrony Związku Producentów Filmów Krótkometrażowych, który mając wielkie trudności z eksploatacją filmów własnych, nie chciał dopuścić do wyświetlania obrazów stojących bądź co bądź na dużo wyższym poziomie technicznym. A może była to ukryta opozycja przeciwko ukazywaniu naszemu…

„Film” np. stwierdzał, że Wilno cieszyło się w Berlinie wielkim powodzeniem, „gdyż wykonanie jego stoi na najwyższym poziomie techniki artyzmu”. O Tatrach i Góralach „Kino i Rewia dla Wszystkich” informowało, że „doskonałe sceny, tańce ludowe, zwyczaje; obyczaje i muzyka oddają w artystyczny sposób folklor polskich Tatr. Przepiękne krajobrazy, życie zwierząt tatrzańskich itd. uzupełniają film, który ściągnie zapewne masy zagranicznych turystów do Polski”. Na przykładzie filmu Warszawa, który posiadamy w zbiorach Centralnego Archiwum Filmowego, możemy przyłączyć się do…

Zgodnie z porozumieniem Ministerstwa Komunikacji z wytwórnią niemiecką, której przedstawicielem w Polsce była Warszawska Kinematograficzna S.A., podjęła się ona zrealizowania kilku filmów o tematach kulturalnych i propagandowo-turystycznych, z uwzględnieniem tych momentów, które przede wszystkim zwracały uwagę zagranicy. Warszawska wytwórnia zamówiła w Ufie dwie kompletnie wyposażone ekipy filmowe, z których jedna, pod kierunkiem reżysera W. Pra- gera, przybyła niezwłocznie do Polski*5. W wyniku tej współpracy zrealizowano sześć filmów: Warszawa, Kraków, Wilno, Huculszczyzna, Tatry i Górale oraz Wieś…