Zaledwie około 30% kinoteatrów korzystało z usług produkcji krótkometrażowej

Traktując ją jako towar dający właścicielom kin 20% zniżki podatkowej. Ale gdy w sierpniu 1936 r. nastąpiła generalna zniżka podatku i zmniejszył się tym samym w cyfrach absolutnych efekt rabatu, zainteresowanie krótkometrażówkami spadło do minimum. Po drugie, większość kinoteatrów prowincjonalnych w porozumieniu z zarządami miast zaczęła płacić podatki ryczałtowe, a mając do dyspozycji krótkometrażówki zagraniczne, otrzymywane z biur wynajmu wraz z filmami pełno programowymi, do których wkalkulowana była cena nadprogramu, nie zabiegała o kontraktowanie krótkiego metrażu produkcji polskiej. Wspomniany biuletyn lipcowy wysuwał postulat uznania krótkometrażówek za część składową 10% kontyngentu programów krajowych, co niewątpliwie przyczyniłoby się do wzmożenia eksploatacji. W każdym razie interwencja władz była tu nieodzowna. Drogą odpowiedniej reformy rozporządzeń, normujących sprawy podatkowe, można było zapewnić kontakt polskich nadprogramów z ogółem odbiorców. Zarządzenia takie do września 1939 r. nie ukazały się. Na Zjeździe właścicieli kinoteatrów, rok przed wybuchem wojny, naczelnik Biura Filmowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Józef Relidzyński, apelował do właścicieli kin, aby mimo braku korzyści materialnej poczuwali się do moralnego obowiązku wyświetlania krótkometrażowych filmów produkcji polskiej. Nie można było jednak liczyć, by ten bardzo słuszny zresztą apel trafił na odpowiedni grunt, by właściciele chcieli wyświetlać filmy, kiedy nikt i nic ich do tego nie zmuszało. Władze państwowe mogły dokonać tego. Niezależnie od zarządzeń winna być udzielona pomoc tym, których praca dawała rękojmię dobrych wyników. Rozumna polityka i pielęgnowanie talentów, które od czasu do czasu zjawiały się na firmamencie filmowym, mogła przynieść owocne rezultaty.