NIECENZURALNE SŁOWA

„Doktorem od filmów był Ralph Spence — notuje Brown- low. – Przemontowujqc sekwencje i zmieniając teksty napisów, potrafił całkowicie przerobić fabułę — dramat zamienić w wystrzałową komedię. W »Film Daily Year Book« zamieszczał pretensjonalne ogłoszenie: własne zdjęcie na całą stronę z podpisem — »Wszystkie złe, nędzne filmy, gdy czują, że umierają, śpieszą do Ralpha Spence’a«. Ale zmiana napisów w filmie nie była rzeczą tak łatwą, jak by się to mogło wydawać…”. Oto w roku 1924 do komisariatu policji w jednym z prowincjonalnych miast USA wpłynęła skarga, że aktorzy w filmie używają nieprzyzwoitych słów, co stanowi wykroczenie przeciwko moralności publicznej. Właściciel kina był zdumiony, zarządzono natychmiast wizję lokalną, ale prokurator stwierdził, że dialogi w filmie nie zawierają niczego zdrożnego. Okazało się, że skarga wpłynęła od zarządu miejscowej szkoły dla głuchoniemych, której uczniowie odczytywali dialogi nie z napisów, tylko z poruszeń ust aktorów na ekranie, j- O tym, że nie jest to tylko anegdota, świadczy wy- i powiedź znanej aktorki Louisy Brooks w kwartalniku | „Sight and Sound” (Summer 1965): „Próbując robić ; kawały, starzy aktorzy i reżyserzy tkwili w fałszywym przekonaniu, że w niemym filmie można przed kamerą mówić wszystko, co tylko ślina na język przyniesie. Zapominali, że autorzy napisów muszą dostosowywać się do kwestii aktorskich. Pamiętam, jak kiedyś późno w noq zawędrowałam w fteverly Wilshire do pracowni Ralpho Spence’a, który siedział zgnębiony wśród pudełek z taśmą, sczerstwiałych chińskich zakqsek i pustych buteiel* whisky. Próbował ustawić komedię Riff i Raff jako lotnicy z Raymondem Hattonem i Wallace’em Beery – i żadna z komicznych kwestii, które komponował, nie pasowały do poruszeń ust aktorów. Bywalcy kinowi stawali się bowiem ekspertami w odczytywaniu słów z poruszeń ust i często .skarżyli się przy wyjściu z kina, że kowboje, gdy próbują osiodłać konia, używają plugawych przekleństw”.