Inne tematy

W kategorii filmów folklorystycznych największe uznanie zdobyły obrazy zrealizowane przez amatora inż. Tadeusza Jankowskiego, prezesa Sekcji Filmowej Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. Jego filmy: Wesele księżackie i Piękno księstwa Łowickiego, zrealizowane w kolorach naturalnych, odznaczały się wielką precyzją i delikatnością barw. „Pięknie, zwłaszcza chwilami wprost pastelowo, wypadły cudowne plenery wsi łowickiej pisały o filmie Piękno księstwa Łowickiego Wiadomości Filmowe mieniące się tysiącami barw prześliczne stroje ludu, które rywalizują z radosną gamą barw przepysznych kwiatów i soczystości łąk…

Na odcinku produkcji sytuacja zaczęła się nieco poprawiać. Zasady kwalifikacyjne, ustanowione przez Związek i krytykowane początkowo, zdobywały coraz więcej zwolenników. Obiektywizm Komisji potwierdził pokaz zakwalifikowanych filmów, zorganizowany w połowie września staraniem Związku Dziennikarzy i Publicystów Filmowych oraz „Filmu”. Wyświetlane na pokazie filmy, zaszeregowane do trzech różnych grup, ukazały słuszność metod kwalifikacyjnych. Skłoniło to Bossaka do zmiany zdania na korzyść Komisji i cofnięcia swych zarzutów, opublikowanych w 26 numerze „Filmu”, pt. Aktywa krótkometrażowców. W ciągu ośmiu miesięcy…

Traktując ją jako towar dający właścicielom kin 20% zniżki podatkowej. Ale gdy w sierpniu 1936 r. nastąpiła generalna zniżka podatku i zmniejszył się tym samym w cyfrach absolutnych efekt rabatu, zainteresowanie krótkometrażówkami spadło do minimum. Po drugie, większość kinoteatrów prowincjonalnych w porozumieniu z zarządami miast zaczęła płacić podatki ryczałtowe, a mając do dyspozycji krótkometrażówki zagraniczne, otrzymywane z biur wynajmu wraz z filmami pełno programowymi, do których wkalkulowana była cena nadprogramu, nie zabiegała o kontraktowanie krótkiego…

Katastrofalna sytuacja na odcinku eksploatacji była tematem obrad Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Związku 6 IV 1937 r. Zebrani w liczbie 25 członków przyjęli jednomyślnie następującą rezolucję: Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Członków ZPFK w dniu 6 IV 1937 r. stwierdzając, iż wpływy z eksploatacji filmów krótkometrażowych systematycznie spadając od dłuższego czasu, postawiły polską produkcję krótkometrażową w sytuacji katastrofalnej upoważnia Zarząd ZPFK do podjęcia jak najenergiczniej szych kroków w celu zahamowania dalszego spadku i tym samym uratowania tak ważnej gałęzi…

Filmy najlepsze otrzymywały 100% faktycznej stawki miesięcznej, przypadającej do wypłaty właścicielowi, 95% — przeciętne, 75% — małowartościowe. Ponadto dwie pierwsze kategorie otrzymywały wpływy z zeroekranów warszawskich, gdzie obrazy małowartościowe nie były wyświetlane. Sumy uzyskane w wyniku potrącanych procentów zarząd rozdzielał między filmy wyróżnione. Gdy w danym miesiącu nie było takiego filmu, wówczas uzyskaną nadwyżkę dzielono między wszystkie filmy, podlegające kwalifikacji. Tok postępowania przy kwalifikacji był następujący: członkowie otrzymywali kwestionariusze z wyszczególnieniem sześciu aspektów, na jakie należało w…

Tadeusz Solecki, dyrektor biura Związku Producentów Filmów krótkometrażowych. Pod pseudonimem Lecki, co miało stwarzać pozory obiektywnej wypowiedzi nieznanej bliżej osoby, próbował wyjaśnić powody niezadowolenia krytyki z działalności krótkometrażowców. Pierwszym powodem był brak reklamy, brak dokładnego rozeznania tych wszystkich trudności, piętrzących się przed Związkiem. Nowe tory produkcji, dające iskrę nadziei, to zdaniem Soleckiego realizacja uchwały Walnego Zgromadzenia Związku z 14 XII 1936, ustanawiającej powołanie związkowych komisji kwalifikacji filmów. W myśl tego postanowienia dochód z eksploatacji był uzależniany…

Były i głosy usiłujące obiektywnie wytłumaczyć tę katastrofalną sytuację. „Dlaczego pisały Wiadomości Filmowe nikt jednak nie zastanawia się nad tym, że filmy te wykonane są przeważnie w warunkach finansowych i technicznych naprawdę opłakanych. Nieraz zdarza się, że producent krótkometrażowy zastawi swój ostatni drogocenny przedmiot, czy nawet aparat zdjęciowy, aby tylko móc doprowadzić do końca rozpoczęty dodatek”. Techniczne warunki naszych laboratoriów były bardzo złe. Brak nam było najniezbędniejszych sprzętów. Realizatorzy krótkiego metrażu często mieli trudności z…

Zatracono najważniejszy element filmu ruch, zapomniano o dźwięku, została tylko mniej lub więcej udana fotografia rzeczy, przedmiotów, w najlepszym razie natury”. Największe zarzuty czynił produkcji Jerzy Bossak. On właśnie całą odpowiedzialnością obciążył Związek, uważał, że „dzięki powołaniu do życia kartelu krótkometrażowców, wszelka konkurencja została z produkcji wyeliminowana na długie lata”. Brak konkurencji znowu ośmielił tan- deciarzy. Zamiast konkurencji artystycznej prym wiodła konkurencja taniości wykonania. Stąd, zdaniem. Bossaka, płynął ów entuzjazm krótkometrażowców dla filmowych walorów ojczystego…