Akcja rozgrywa się w niewielkim saloonie

Bohater (William Hart) gra w karty z szajką szulerów. Czuje, że partnerzy oszukują, ale nie udaje mu się żadnego złapać za rękę. Wpada więc na pomysł wykorzystania swego pierścienia, w którym jak w lusterku odbijają się karty podczas rozdawania. Wygrywa stawkę. Szulerzy, nie orientując się w podstępie, próbują się odegrać. Bohater proponuje, by stawką była teraz dziewczyna, którą ciemne typy trzymają jako zakładniczkę. Szulerzy godzą się. Kowboj wygrywa i kończy grę. Ale przeciwnicy szykują nań zasadzkę. Rozpoczyna się bójka, w czasie której bohater nie bez trudu rozprawia się z napastnikami. Wreszcie może objąć dziewczynę, w której „oczach maluje się bezgraniczna wdzięczność i uczucie rodzącej się miłości”. „Pierwsza rzecz, która zwraca uwagę przy oglądaniu tego filmu – pisze Komarow w swojej »Istorii zarubież- nogo kino« (1965) – to wywołanie przez reżysera nieustannie narastającego napięcia. Z kadru zostaje świadomie wyeliminowane wszystko, co temu nie służy, liczba obiektów jest minimalna. Za prostym drewnianym stołem siedzą grający (cały epizod filmowany jest w średnim planie). Każdy z graczy to przede wszystkim określony typ: jeden — łajdak, drugi — tchórz, trzeci — pijak. Widz nie ma wątpliwości, co to za charaktery”. Z amerykańskich źródeł wynika, że fabuła tego filmu była bardziej skomplikowana. Gdy kowboj wygrywał w karty dziewczynę i chciał ją zabrać ze sobą, ta – nie znając jego zamiarów — strzelała doń i śmiertelnie go raniła. Zdała sobie sprawę z jego szlachetności dopiero wtedy, gdy konał w jej ramionach.