Month: kwiecień 2014

Ryszard Ordyński, który powiedział: Odrzucając krótkowzroczność i egoizm jednej tylko gałęzi przemysłu filmowego, związki zrozumiały, że dla utrwalenia i uzdrowienia go należy usiąść do wspólnego stołu i rezygnując nawet niejednokrotnie z małych efektów, szukać zwycięstwa ogólnego i dobra wszystkich zainteresowanych. Głos Rady powinien być głosem sprawiedliwości na wewnątrz, tj. dla uzgodnienia pewnych czasami krzyżujących się potrzeb jednych związków wobec innych, ale ma być zarazem głosem sprawiedliwości na zewnątrz wobec ciężkich, bardzo często niesłusznych ataków w jedną…

Ze zwiększeniem liczby odbiorców-kinoteatrów i wprowadzeniem filmu do szkół. Pomimo te krytykowane niedociągnięcia stwierdzić można, że od założenia ZPFK, który uporządkował dziką i chaotyczną twórczość filmową na odcinku krótkiego metrażu przez .zawarcie umowy z PAT-em, zmonopolizowanie produkcji oraz eksploatacji, została umożliwiona niezależnym twórcom owocna praca między innymi w postaci gwarancji, że ich filmy znajdą się na ekranie. Odtąd datuje się nowa era polskiego krótkiego metrażu. Rozbieżne interesy różnych grup branży filmowej stale się zazębiały. Brak organizacji, która…

Od każdego ekranu według umowy ustalono cenę 750 zł (od 1934 r. — 550 zł) za trzy tygodnie wyświetlania, a po 100 zł za każdy tydzień następny. PAT inkasowała 8% wpływów z rozpowszechniania danego tytułu jako zwrot kosztów eksploatacji. Przede wszystkim ZPFK wypowiedział walkę Centrali Propagandy Filmowej. Zastosował wobec niej ostateczny środek obronny lokaut, wstrzymując dostawę krótkometrażówek krajowych wszystkim kinom warszawskim. Walka, trwająca sześć tygodni, skończyła się zwycięstwem i Centrala Propagandy Filmu Polskiego przestała istnieć. Było to jednak,…

Nie było to łatwe nawet przy maksymalnych zdolnościach wytwórczych. Minimalna chłonność rynku, zaspokajana całkowicie przez przygodnych realizatorów, i nasilenie kryzysu w latach 1933—1934 uniemożliwiały normalną eksploatację. Nie można więc było marzyć o racjonalnej i na daleką metę obliczonej kalkulacji. Wszystko było płynne i niepewne. Wzrost kryzysu przyszedł w momencie, kiedy kina przestawiały się na aparturę dźwiękową. W 1934 r. zaledwie 20% kin w Polsce korzystało z polskich dodatków dźwiękowych. Liczne mniejsze kina na prowincji nie…

Mówiąc o początkach krótkiego metrażu w Polsce, musimy cofnąć się nieco wstecz. Możemy powiedzieć, że dniem jego narodzin był 23 listopada. Zarządzenie podpisane wówczas stwarzało perspektywy pomyślnego rozwoju filmów krótkometrażowych. Jednakże nadzieja łatwego zdobycia zysków o czym już wspominałam przyciągała wiele osób, nie mających pojęcia o realizacji filmów. Dobrą koniunkturę na film krótko- metrażowy wykorzystali przeróżni producenci, którzy, mówiąc słowami Toeplitza, „pracowali często i gęsto z bardzo niewesołymi rezultatami w długim metrażu. Zjawili się kiepscy filmowcy…

W nowym sformułowaniu § 80 nie istniał warunek dotyczący treści i wartości filmu dla zróżnicowania podatku. Stopę podatkową uzależniała tu tylko liczba mieszkańców gminy, w której film był wyświetlany. Nadto z ulgowej stawki podatkowej, wynoszącej teraz dla Warszawy 5%, dla innych miast 3%, korzystały filmy ze stampilą „temat polski”. Wyświetlane jako dodatki do ogólnych programów uzyskiwały zniżkę, wynoszącą piątą część ogólnej sumy podatku. Filmy: „reklamowy”, „tygodnik aktualności”, „dodatek” nie wpływały na obniżenie podatku. W miastach,…

Podobnie wypowiadali się: Cękalski, Toeplitz i in. Zwracali oni uwagę na fakt, że prace Komisji stwarzały paradoksalne sytuacje: Kina grają wyłącznie owe «artystyczne» i «kształcące» filmy, a opinia publiczna narzeka, że dodatki są słabe”. „Otóż Cenzura jest bardzo łaskawa tłumaczył Toeplitz i nie czyni na ogół wyróżnień, dając wszystkim artystyczne kwalifikacje” I dalej rzuca on pytanie: „Czy przypadkiem tego rodzaju szczodre udzielanie kwalifikacji nie mija się z celem, a przymiotnik «artystyczny» nie traci swego znaczenia…

Uaktywnione Ministerstwo zorganizowało w dniach 4—6 IX i 26—28 IX 1935 r. cykl konferencji w celu zapoznania pracowników oświaty z problematyką filmową. W charakterze prelegentów udział w konferencjach m. in. wzięli: radca Wojtysiak, dyr. Handt, prof. Baley, dr Mirski, dyr. Denkierowski, dr Zahorska, prezes Ordyński, radca Rusinek i wizytatorzy: dr Truchim, Michałowska i R. Palester. Praca Komisji Kwalifikacyjnej nastręczała wiele kłopotów. Ocena „artystyczny” czy „kształcący” nie zawsze była bezsporna. Producenci użalali się, że nie zawsze filmy…