WYŚCIGI SCENARZYSTÓW

Sprawna eksploatacja atrakcyjności wampa wymagała – jak widzimy — przygotowania w szybkim tempie odpowiednich scenariuszy, i to w sposób bardziej długofalowy niż w przypadku Ordyńskiego. W sezonie 1917-18 najwięcej napisał ich dla Thedy niejaki Adrian Johnson, który okazał się także zręcznym adaptatorem klasycznych tematów z Romeo i Juliq, Damą Kameliową i Kleopatrą na pele. Ale i on nie był w stanie wytrzymać tempa produkcji, wynoszqcej 6-7 filmów rocznie. Z odsieczą przyszedł mu więc Lloyd Sheldon, który zdawał się sypać pomysłami jak z rękawa. To on był autorem Zakazanej ścieżki – szokującej historii o dziewczynie z Greenwich Village, która traci cnotę pozując malarzowi-uwo- dzicielowi do wizerunku Madonny. Porzucona, stacza się na samo dno. I gdy cyniczny artysta chce jq zaangażować, by pozowała mu teraz jako ucieleśnienie grzechu do obrazu Marii Magdaleny – wybija godzina zemsty.
Dokonawszy adaptacji Madame Dubarry Dumasa, Johnson szybko przygotował dwie następne historie. Pierwszq – Dusza Buddy — podpowiedziała mu sama Bara, która orzekła, że w jej filmach jest za mało egzotyki. Była to opowieść o kapłance z jawajskiej świątyni, łamiącej śluby i oddającej się przybyszowi z Europy. Bohaterka nie tylko wpędza do grobu kochanka, ale sama zostaje uduszona przez kapłana świątyni, którą zbezcześciła ulegając ziemskim żądzom. Natomiast happy endem kończyła się druga historia – Pod jarzmem – rozgrywająca się dla odmiany na Filipinach, gdzie Bara była córką bogatego plantatora. Zakochana w amerykańskiem oficerze kawalerii, budziła gwałtowną zazdrość w pożądliwie podpatrującym ją nadzorcy plantacji. Ten, podburzywszy tubylców, brał kochanków w niewolę i chciał ich zgładzić. Na ratunek przybywał im w ostatniej chwili oddział kawalerii.