Specjalna kultywacja

Herbert Brenon, który reżyserował Dwie sieroty i kilka poprzednich filmów Thedy, zorientował się szybko, że osobowość aktorki i mitologia postaci jej bohaterek wymagają specjalnej kultywacji i wyłącznie dla niej pisanych scenariuszy. Większą uwagę zwraca się na kostiumy, w których dominuje czarny jedwab i satyna, kontrastujące dzięki efektownym dekoltom z bladą karnacją cery aktorki.
Następny film – Grzech, w którym Bara króluje jako „czarny anioł przeznaczenia” – ma też na miarę jej emploi skrojoną fabułę. Jako skłonna ku porywom namiętności włoska wieśniaczka, ulega uwodzicielowi, który wykrada jq prawowitemu narzeczonemu i zabiera do Ameryki. Gdy narzeczony podąża za niewierną, ona szydzi z jego miłości i nakłania do kradzieży klejnotów z ołtarza Madonny. Świętokradca, dręczony wyrzutami sumienia, popełnia samobójstwo, ona zaś dostaje pomieszania zmysłów. Brak pod ręką stosownego scenariusza sprawia, źe Fox decyduje się na adaptację Carmen, powierzając reżyserię Raoulowi Walshowi, chociaż jednocześnie w konkurencyjnej wytwórni kręci Carmen Cecil B. De Mille ze słynną gwiazdą operową Geraldine Farrar w roli tytułowej. Carmen z Farrar ma jednak większe powodzenie, więc Fox pośpiesznie prezentuje następny film z Thedą pt. Niewolnica, w którym bohaterka, wydana na pastwę hańby przez własnego, żądnego pieniędzy, męża, mści się na nędzniku i zabija go. Film zrealizował Gordon Edwards – dziadek Blake’a Edwardsa, dzisiejszego twórcy popularnych komedii z Wielkim wyścigiem i Różową panterą na czele.