Skład Komisji stanowili urzędnicy ministerstwa, powołani przez ministra

Do filmów, wymagających specjalnej wiedzy w poszczególnych dziedzinach, Ministerstwo zapraszało rzeczoznawców z zewnątrz. W razie niezgodności stanowisk zarządzano ponowny przegląd z udziałem przewodniczącego Komisji i kierownika Centralnego Biura Filmowego lub ich zastępców. W ocenie wartości artystycznej brano pod uwagę kompozycję, tematykę, scenariusz, montaż, technikę zdjęć, reżyserię, grę aktorów w filmach fabularnych i ewentualnie udźwiękowienie; w wartości kształcącej walory poznawcze i wychowawcze obrazu filmowego. Rezultatem zakwalifikowania było: a) uznanie filmu za „artystyczny”; b) odmowa takiej kwalifikacji; c) uznanie go za „kształcący”; d) odmowa takiej kwalifikacji.
Po dwuletniej praktyce, na skutek opinii publicznej, instrukcja ta została nieco zmodyfikowana 5 marca 1935 r. w odniesieniu do członków Komisji. Wiele powodów do niezadowolenia dawał skład Komisji, której członkowie rekrutowali się wyłącznie z urzędników Ministerstwa WRiOP. Instrukcja z marca postanawiała powoływać pięciu członków z zewnątrz i tylko zatwierdzać ich przez ministra oraz przewodniczącego i zastępcę, wyznaczonych przez niego. Urzędnik Ministerstwa uczestniczył w Komisji tylko w szczególnych wypadkach, np. przy powtórnym oglądaniu filmu. Wtedy też brał również udział przewodniczący Komisji lub jego zastępca. Oceny filmów dokonywało zasadniczo dwóch wyznaczonych przez przewodniczącego członków Komisji. Uzgodnioną między sobą ocenę filmu przedstawiali przewodniczącemu, uzasadniając na piśmie motywy zakwalifikowania.