Niewątpliwie te i inne uwagi skłoniły władze do jeszcze jednej modyfikacji rozporządzenia

W nowym sformułowaniu § 80 nie istniał warunek dotyczący treści i wartości filmu dla zróżnicowania podatku. Stopę podatkową uzależniała tu tylko liczba mieszkańców gminy, w której film był wyświetlany. Nadto z ulgowej stawki podatkowej, wynoszącej teraz dla Warszawy 5%, dla innych miast 3%, korzystały filmy ze stampilą „temat polski”. Wyświetlane jako dodatki do ogólnych programów uzyskiwały zniżkę, wynoszącą piątą część ogólnej sumy podatku. Filmy: „reklamowy”, „tygodnik aktualności”, „dodatek” nie wpływały na obniżenie podatku. W miastach, liczących powyżej 25 000 mieszkańców, film „krótkometrażowy”, „temat polski” powodował określoną zniżkę podatku tylko przez okres wyświetlania jednego programu. Rozporządzenie to kryło w sobie jedno niebezpieczeństwo dla rozwoju krótkiego metrażu. W myśl § 91 zarząd miejski mógł z urzędu lub na wniosek prowadzącego przedsiębiorstwo zamienić podatek pobierany w formie dodatku procentowego od ceny biletu wstępu na podatek procentowy od obrotu albo ryczałtowy, ustalony za zgodą właściciela kina. Zryczałtowanie podatku, przeciwko czemu występował okólnik z 5 X 1928 r., nie wróżyło nic dobrego i skutki niedługo kazały na siebie czekać. Drugie zagadnienie zaniechanie oceny filmów pod względem ich wartości artystycznej i kształcącej przez czynniki rządowe nie było w zasadzie tak niebezpieczne jakby się wydawało. Już pozbawienie „tygodników aktualności”, „dodatków” i „reklamowych” wpływu na zniżkę podatku zawierało pewną klasyfikację i krótkometrażówki o tematach polskich stawiało w korzystniejszej sytuacji. Należało również oczekiwać od takich filmów pewnego poziomu artystycznego i walorów kształcących. Walkę o te wartości będą zresztą kontynuowały powstałe w tym okresie zawodowe organizacje filmowe.