Na terenie Polski odbywały się także wieczory filmów zagranicznych

Francuskich, angielskich, niemieckich, japońskich i in., które zapoznawały naszych twórców z osiągnięciami zagranicznymi w dziedzinie techniki stosowania środków wyrazowych. Były to pokazy organizowane sporadycznie. Odbywały się w salach kina Rialto, Filharmonii, na Uniwersytecie Warszawskim lub w Towarzystwie Higienicznym. Organizacja stałej planowej wymiany międzynarodowej filmów kształcących była jednym z pierwszych zadań, jakie stały przed Międzynarodowym Instytutem Kinematografii Kształcącej. W grudniu 1933 r. odbyło się doroczne posiedzenie Rady Zarządzającej Instytutu, w którym wziął udział delegat Polski Ryszard Ordyński, mianowany jej członkiem przez Ligę Narodów na pięcioletnią kadencję. Głównym punktem porządku obrad była debata nad wprowadzeniem w życie podpisanej właśnie w tym czasie przez Ligę Narodów konwencji. Zaakceptowana przez niemal wszystkie państwa europejskie umowa, pozwalająca dowozić bez cła do tych krajów filmy uznane przez Instytut za kształcące, po ratyfikacji jej stwarzała ogromne pole nie tylko dla wymiany filmów już zrealizowanych, ale i dla produkcji wymiennej. Przygotowanie i przedyskutowanie tej akcji oraz przeanalizowanie metody kinematografii szkolnej i położenie kresu bezładowi i szkodliwemu liberalizmowi w udostępnianiu młodzieży filmów o charakterze zgoła niewychowawczym było tematem zwołanego przez Radę Zarządzającą Pierwszego Międzynarodowego Kongresu Kinematografii Kształcącej.