Cele, jakim miało służyć powołanie Rady, zostały ujęte w oświadczeniu jej prezesa

Ryszard Ordyński, który powiedział: Odrzucając krótkowzroczność i egoizm jednej tylko gałęzi przemysłu filmowego, związki zrozumiały, że dla utrwalenia i uzdrowienia go należy usiąść do wspólnego stołu i rezygnując nawet niejednokrotnie z małych efektów, szukać zwycięstwa ogólnego i dobra wszystkich zainteresowanych. Głos Rady powinien być głosem sprawiedliwości na wewnątrz, tj. dla uzgodnienia pewnych czasami krzyżujących się potrzeb jednych związków wobec innych, ale ma być zarazem głosem sprawiedliwości na zewnątrz wobec ciężkich, bardzo często niesłusznych ataków w jedną lub drugą gałąź kinematografii godzącą. Uroczystość inauguracyjna odbyła się 6 XI 1934 r. w sali obrad Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie (Wiejska 10). W imieniu realizatorów filmów krótkometrażowych przemawiał wiceprezes Ireneusz Plater-Zyberk, który m. in. powiedział: My, którzy reprezentujemy młodą polską twórczość filmową, którzy szukamy nowych dróg, stwierdziliśmy najlepiej wydajność pracy, jaką osiąga zbiorowość ludzka, ujęta w karby organizacyjne. Przystępujemy do Rady Naczelnej z pełnym zrozumieniem jej doniosłości dla życia filmowego w Polsce, witając jej narodziny z uczuciem głębokiej radości. Stawiając nasze siły do dyspozycji tej organizacji, jesteśmy szczerze przekonani, że na jej terenie wszyscy się zrozumiemy i że w tym zrozumieniu właśnie tkwić będzie najistotniejsza siła Rady Naczelnej.
W skład Rady weszło ośmiu przedstawicieli dostawców i tyluż przedstawicieli odbiorców. ZPFK otrzymał dwa mandaty.