Wykonanie dokładnie opracowanego planu kinofikacji szkolnej powierzyło Ministerstwo Instytutowi Filmowemu Polskiej Agencji Telegraficznej

Instytut zawarł umowę z laboratorium Falanga, które posiadało specjalną aparaturę do redukcji filmów normalnych, 35 milimetrowych, na wąskie, 16 mm, przystosowane do projektorów szkolnych. Na aparaturze tej do końca 1936 r. zredukowano około 40 filmów bądź produkcji krajowej, bądź zagranicznych, zakupionych dla celów szkolnych przez Ministerstwo WRiOP. Przeprowadził też PAT pertraktację ze Związkiem Producentów Filmów Krótkometrażowych w sprawie nabycia niektórych wyróżnionych filmów, wykonanych przez członków Związku. Zakupione przez Ministerstwo wąskotaśmowe aparaty typu André Debrie w ilości 50 sztuk, przeznaczone do obsłużenia 95 szkół, przystosowane do prądu zmiennego o napięciu 110 wolt, zaopatrzone zostały w odpowiednie transformatory, umożliwiające wyświetlanie filmów w budynkach szkolnych o większym woltażu. Ilość szkół równa ilości aparatów to były tzw. szkoły macierzyste. Do nich dołączono po 1—2 inne, tak że w sumie aparaty te obsługiwały 95 szkół. Przebieg projekcji był ściśle uregulowany z jednej strony na podstawie „rozdzielnika aparatów”, z drugiej zaś „planu obiegowego filmów”. Opiekę nad aparatem i sprawnym obiegiem filmów w danej grupie przynależnych do siebie zakładów sprawował nauczyciel zakładu macierzystego.