Rezolucje, dotyczące metodologii kinematografii szkolnej

W myśl ogólnych postulatów wszystkich sekcji filmy wychowawcze winny dawać młodzieży zarówno dokładniejszą znajomość życia w jego powiązaniach i bogactwie, jak też i rozwijać w niej zdolności umysłowe oraz właściwości charakteru; unikać należy wszystkiego, co mogłoby prowadzić do bierności duchowej, powierzchowności umysłowej, braku koncepcji i skłonności do nieuwagi; również winien film mniej dawać wiadomości, a raczej przyzwyczajać do obserwacji i refleksji. Z drugiej strony w myśl tych postulatów należało zarówno w przedstawieniach rozrywkowych, jak i ściśle wychowawczych unikać takich filmów, które ze względu na swój układ i rytm mogłyby prowadzić do otępienia widzów lub wypaczyć ich zmysł artystyczny. Rezolucje, dotyczące metodologii kinematografii szkolnej, szczególnie interesujące delagację polską, poruszały problemy związane ze sposobami użycia filmu na lekcji oraz rolą i postawą nauczyciela, kierującego przebiegiem danej jednostki dydaktycznej. Stosowanie filmu nie powinno narażać dziecka na chaotyczny nawał obrazów, lecz powinno stanowić tylko punkt wyjścia do budzenia jego aktywności. Nauczyciel musi mieć możność zabierania głosu w ciągu samej projekcji, ilekroć pewne momenty wymagać będą objaśnień. Nie należy też lekceważyć wartości dydaktycznych projekcji nieruchomych (przezroczy), wyświetlanych bądź niezależnie od filmu, bądź w związku z nim. Tematy filmów szkolnych winny układać się w pewien organiczny zestaw dydaktyczny, zatwierdzony przez władze szkolne jako zgodny z planem nauczania.