Konwencja nie zmniejszała prawa poszczególnych państw do cenzurowania filmów

Zgodnie z ich własnym ustawodawstwem oraz do powzięcia zarządzeń, zakazujących lub ograniczających przywóz lub przewóz wspomnianych filmów ze względu na konieczność ochrony własnego rynku przed zalewem filmów zagranicznych. Dokument ratyfikacyjny został wysłany przez rząd polski Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów 25 września 1937 r. z pewnymi zastrzeżeniami, dotyczącymi zabezpieczenia rynku krajowego. Data ratyfikowania przez nasz rząd konwencji zbiegła się niemal z datą, która zahamowała współpracę międzynarodową na tym odcinku. W dniu 30 XII 1937 r. został zamknięty Instytut w Rzymie, któremu powierzono kierowniczą rolę w wykonywaniu postanowień o wymianie filmów.
Powód zamknięcia miał podłoże polityczne, a bezpośrednia przyczyna wystąpienie Włoch z Ligi Narodów. O decyzji i jej motywach powiadomił Ligę Narodów włoski minister Spraw Zagranicznych Ciano, Formalnie, w myśl postanowień statutowych Instytutu, Włochy były w prawie do zrzeczenia się dalszego prowadzenia Instytutu. Ale Włosi działali przez zaskoczenie, więc chodziło- im chyba o zlikwidowanie tej międzynarodowej placówki, co też udało im się osiągnąć. Na wniosek delegacji angielskiej agendy Instytutu przekazane zostały Międzynarodowej Komisji Współpracy Umysłowej. Likwidacja Instytutu nie przekreślała oczywista samej idei międzynarodowej współpracy organizatorów i twórców filmu naukowego i szkolnego. Żywotność tej idei podkreśliły kongresy międzynarodowe. Ale z chwilą zamknięcia międzynarodowej instytucji zatracona została stała koordynacja poczynań. Stało się to w momencie, kiedy Polska bardzo potrzebowała wymiany poglądów bądź w bezpośrednich kontaktach, bądź za pośrednictwem wydawanego przez Instytut czasopisma. Rok szkolny 1936/1937 był bowiem okresem próby wprowadzenia filmu jako pomocy dydaktycznej w szkołach polskich.