WAMPOWY MORALITET

A był on głupcem przynosi fabularny archetyp, jeśli ;hodzi o „wampowate” historie. John Schuyler, stateczny mężczyzna, dyplomata, ojciec rodziny, podróżując parowcem z Nowego Jorku do Włoch, spotyka piękną, intrygującą, agresywną erotycznie kobietę. Początkowo stara się opierać pokusie, ale stopniowo ulega czarowi uwodzicielki i staje się bezwolną zabawką w jej rękach, Powraca wrqz z nią do Nowego Jorku i na nic zdają siq wysiłki żony i przyjaciół, by go odzyskać. Wstąpiwszy raz na drogę grzechu pada ofiarą kolejnych zgubnych namiętności – oddaje się pijaństwu i narkomanii. Zapomina o żonie i dzieciach, przekreśla swą karierę, stawia się poza nawiasem społeczeństwa. Nawet gdy kona, lubieżna kochanka domaga się odeń pieszczot: CAŁUJ-ŻE MNIE, GŁUPCZE! – głosi z ekranu napis. Ale jej .prośby i zaklęcia nie są już w stanie przywrócić go do życia. Finałowa scena, w której niesyta zgubnych żądz kobieta-wampir z zagadkowym uśmiechem klęczy nad martwym ciałem nieszczęśnika i obsypuje trupa płatkami róży – zyskała w historii filmowego melodramatu rangę bliską scenie śmierci Damy Kameliowej. Budziła jednak całkiem odmienne uczucia: nie „wzruszała do łez”, ale szokowała swym cynizmem. Klasyczny już fotos reklamowy z tego filmu ukazuje Thedę pochyloną złowieszczo nad kościotrupem. Zaprezentowany przez Barę typ kobiecy tak charakteryzuje recenzent „The New York Dramatic Mirror” (1915): „Wampir to kobieta neurotyczna, oszalała. Jej ładunek atrakcyjności seksualnej mógłby starczyć na całe miasto normalnych, pociągających kobiet i bohaterka posługuje się nim z rozrzutną swobodą. Kontakt z niq to jakby dotknięcie przewodu wysokiego napięcia; wzdłuż drogi, którą kroczy, widzimy tylko (albo słyszymy) same ofiary. Niektórzy już nie żyją, inni włóczą się po ulicach żebrzą, jeszcze inni palnęli sobie w łeb”.