KONWENCJA DLA UŁATWIENIA MIĘDZYNARODOWEGO OBIEGU FILMÓW O CHARAKTERZE KSZTAŁCĄCYM

Unormowanie i ułatwienie planowej wymiany filmów kształcących miała na celu konwencja, podpisana w Genewie 11 X 1933 r. przez 24 państwa, należące do Ligi Narodów. Z ramienia rządu polskiego konwencję podpisał minister pełnomocny Edward Raczyński, stały delegat przy Lidze Narodów. Z ratyfikacją tej konwencji nie spieszyliśmy się jednak. Dopiero gdy aktualną stała się sprawa zastosowania żywych obrazów jako pomocy naukowej, władze zorientowały się, że niewiele jest polskich filmów ściśle związanych z programem szkolnym. Sprawa konwencji weszła pod obrady sejmu w cztery miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego, w którym tytułem próby miał być stosowany film jako pomoc w dydaktyce. Nawiasem można dodać, że Szwajcaria, Monako, Indie i Włochy ratyfikowały konwencję już w następnym roku po jej podpisaniu. Nie ratyfikowały jej do końca grudnia 1937 r. Stany Zjednoczone, Albania, Finlandia, Francja, Panama i Urugwaj. Niemcy nie podpisały w ogóle konwencji. Z powyższego wynika, że rozporządzeniem ułatwiającym obieg filmów kształcących nie były zainteresowane państwa, które własną produkcję miały dobrze rozwiniętą, jak Niemcy, Francja, USA lub państwa małe, jak: Albania, Finlandia i in., pragnące ochronić własne wytwórnie przed konkurencją zagraniczną. Polska również mając trudności z eksploatacją filmów własnych, nie ułatwiała importu nadprogramów zagranicznych, ale dla potrzeb szkolnictwa ratyfikacja konwencji była konieczna i dlatego weszła pod obrady 32 posiedzenia sejmu 22 XII 1936 r. i zatwierdzona została ustawą z 18 III 1937 r., ogłoszoną w Dzienniku Ustaw. Wykonanie ustawy powierzono ministrowi Spraw Zagranicznych, zaś postanowień konwencji ministrowi WRiOP w porozumieniu z innymi właściwymi ministrami.