Author: Wojciech Kaszubski

Podobnie wypowiadali się: Cękalski, Toeplitz i in. Zwracali oni uwagę na fakt, że prace Komisji stwarzały paradoksalne sytuacje: Kina grają wyłącznie owe «artystyczne» i «kształcące» filmy, a opinia publiczna narzeka, że dodatki są słabe”. „Otóż Cenzura jest bardzo łaskawa tłumaczył Toeplitz i nie czyni na ogół wyróżnień, dając wszystkim artystyczne kwalifikacje” I dalej rzuca on pytanie: „Czy przypadkiem tego rodzaju szczodre udzielanie kwalifikacji nie mija się z celem, a przymiotnik «artystyczny» nie traci swego znaczenia…

Uaktywnione Ministerstwo zorganizowało w dniach 4—6 IX i 26—28 IX 1935 r. cykl konferencji w celu zapoznania pracowników oświaty z problematyką filmową. W charakterze prelegentów udział w konferencjach m. in. wzięli: radca Wojtysiak, dyr. Handt, prof. Baley, dr Mirski, dyr. Denkierowski, dr Zahorska, prezes Ordyński, radca Rusinek i wizytatorzy: dr Truchim, Michałowska i R. Palester. Praca Komisji Kwalifikacyjnej nastręczała wiele kłopotów. Ocena „artystyczny” czy „kształcący” nie zawsze była bezsporna. Producenci użalali się, że nie zawsze filmy…

W Ministerstwie WRiOP istnieje wprawdzie okólnik, że wszystkie sprawy filmowe z terenu tego Ministerstwa- mają być skupione w Wydziale polityki oświatowej. Niestety, jednak w Wydziale tym, jak nam jest wiadome, jest jeden referent, którego ubocznym zajęciem, obok wielu innych referatów, jest również kwestia filmowa. Sprawa ta jest tym bardziej charakterystyczna, że Ministerstwo WRiOP ma na swoim własnym terenie cały szereg wewnętrznych spraw filmowych (około 500 kin szkolnych). Słowa te, napisane w rok po podpisaniu pierwszej instrukcji,…

Spraw Wewnętrznych, Zyndrama Kościałkowskiego, i WRiOP, Wacława Jędrzejewicza, o ustanowieniu Komisji Filmowych przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Powołanie takich Komisji przewidywał § 18 nowo uchwalonej ustawy z 13 marca 1934 r. o filmach i ich wyświetlaniu. Zgodnie z tym rozporządzeniem przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych powstały dwie komisje: a) Komisja Filmowa i b) Wyższa Komisja Filmowa, które wydawały zezwolenia lub zakazy na publiczne reklamowanie i wyświetlanie filmów. Wyższa Komisja Filmowa odwoławcza składała się z przewodniczącego i dwóch członków,…

Do filmów, wymagających specjalnej wiedzy w poszczególnych dziedzinach, Ministerstwo zapraszało rzeczoznawców z zewnątrz. W razie niezgodności stanowisk zarządzano ponowny przegląd z udziałem przewodniczącego Komisji i kierownika Centralnego Biura Filmowego lub ich zastępców. W ocenie wartości artystycznej brano pod uwagę kompozycję, tematykę, scenariusz, montaż, technikę zdjęć, reżyserię, grę aktorów w filmach fabularnych i ewentualnie udźwiękowienie; w wartości kształcącej walory poznawcze i wychowawcze obrazu filmowego. Rezultatem zakwalifikowania było: a) uznanie filmu za „artystyczny”; b) odmowa takiej kwalifikacji; c) uznanie…

W myśl § 80 tego rozporządzenia podatek różnicowano zależnie od liczby mieszkańców gminy, w której wyświetlano film, oraz od wartości i treści filmu. Oceny dokonywano tylko na wyraźną prośbę zainteresowanego. Filmy w uprzednim okólniku ocenione jako historyczne, krajoznawcze czy naukowe, tu otrzymały wspólną nazwę „kształcące”. Od tych filmów wysokość podatku nie mogła przekraczać 3% ceny biletu. Zgodnie z tym okólnikiem filmy krótkometrażowe o tematach polskich, wyświetlane jako dodatki do programu zasadniczego, wpływały na obniżenie ogólnej sumy…

Nijakie wartości filmy oglądali widzowie w kilku kinoteatrach jednocześnie przez okres kilku miesięcy na jednym ekranie. Dlaczego tak się stało? Po pierwsze, nadzieja łatwego zysku przyciągała ludzi bez żadnych aspiracji artystycznych. Produkcją zajmował się każdy, kto potrafił robić jakie takie zdjęcia. Po drugie, nadzieja ta demoralizowała twórców słabych. „Nasi ludzie lubią się karmić łatwym chlebem ubolewał recenzent Kuriera Filmowego Gdy im popuścić cugle, robią «na hura», aby zbyć i zagarnąć pieniądze do kieszeni. Wiedzą oni, że…

Zarządzenie z czerwca 1929 r. kryło w sobie duże niebezpieczeństwo sprzyjało produkcji filmów miernej wartości. Przypomnijmy sobie, że szeroko komentowany w prasie okólnik nr 131 ustalał wysokość podatku dla firnów oświatowych w zależności od metrażu. Miarą ulg podatkowych nie stała się jakość filmu, lecz jego długość, co sprzyjało rozwojowi tandety i zmuszało widzów do oglądania nieraz bardzo nudnych, przeładowanych zbytecznymi szczegółami tasiemców. Takie ekstensywne traktowanie dodatków krajowych prowadziło w rezultacie do dyskwalifikowania ich w oczach widza. Już w…