Sumy uzyskane w wyniku potrącanych procentów zarząd rozdzielał między filmy wyróżnione

Filmy najlepsze otrzymywały 100% faktycznej stawki miesięcznej, przypadającej do wypłaty właścicielowi, 95% — przeciętne, 75% — małowartościowe. Ponadto dwie pierwsze kategorie otrzymywały wpływy z zeroekranów warszawskich, gdzie obrazy małowartościowe nie były wyświetlane. Sumy uzyskane w wyniku potrącanych procentów zarząd rozdzielał między filmy wyróżnione. Gdy w danym miesiącu nie było takiego filmu, wówczas uzyskaną nadwyżkę dzielono między wszystkie filmy, podlegające kwalifikacji. Tok postępowania przy kwalifikacji był następujący: członkowie otrzymywali kwestionariusze z wyszczególnieniem sześciu aspektów, na jakie należało w filmie zwrócić uwagę, a mianowicie: 1) ujęcie tematu, 2) montaż, 3) reżyseria, 4) zdjęcia, 5) udźwiękowienie, 6) ogólna wartość filmu. Do każdej rubryki należało wpisać odpowiednią ilość punktów w granicach od 1 do 5, według uznanej wartości filmu. W styczniu i lutym 1937 r. dla drugiej kategorii filmów obowiązywała punktacja od 17 do 20,5 punktów, a od marca od 17 do 21. Od orzeczenia komisji kwalifikacyjnej przysługiwało twórcy odwołanie w terminie 14 dni. Wraz z podaniem zainteresowany wnosił opłatę, tzw. wadium, w sumie 100 zł, co było warunkiem nadania biegu sprawie. Wadium zwracano właścicielowi tylko w wypadku, gdy film otrzymywał wyższą kategorię. W innym razie przechodziło ono na rzecz Związku i zasilało fundusz nagród dla najlepszych filmów.