Skrzypaczka patrycja piekutowska

Po zjeździe Paryskim w 1926 r. odbyła się Pierwsza Europejska Konferencja w Sprawie Filmu Kształcącego w Bazylei w kwietniu 1927 r. W konferencji tej wzięły udział wszystkie państwa europejskie, w tej liczbie i Polska. W wyniku jej obrad stworzono 11 specjalnych komisji stałej współpracy. Idea organizacji kształcącego filmu europejskiego została uznana przez wszystkich za doniosłą i pilną. Na konferencji w Bazylei dyskutowano niedomagania, jakim należało zapobiec przy pomocy ministerstw różnych krajów. Punkty odezwy brzmiały następująco: Z dotychczasowych wysiłków, czynionych w różnych krajach przez wybitniejsze siły nauczycielskie łącznie z producentami aparatów i obrazów, wynika, co następuje: 1) Film w wielu wypadkach jest jedynym środkiem nauki, nie dającym się zastąpić żadnym innym sposobem. 2) Racjonalnym sposobem wyświetlania filmów może być tylko wyświetlanie podczas wykładu w szkole, a nie przygodnie. 3) Filmy dydaktyczne istniejące dotąd nie odpowiadają wymaganiom szkoły, a to pomimo najlepszych chęci ze strony wytwórców. Jedną z przyczyn tego jest zbyt mała dochodowość obrazów tego rodzaju z powodu słabego ich zapotrzebowania. 4) Pomimo istnienia obrazów filmowych szkolnych bardzo efektownych, tylko w rzadkich wypadkach konstatuje się w nich jakąś metodę i ciągłość. Rządy państw winny by wejrzeć aktywnie we wszystko, co dotyczy kinematografii, dla poparcia jej w szkołach. Zmuszenie rządów do aktywnego współudziału mogło zagwarantować przełamanie trudności, jakie stały na przeszkodzie od pierwszych prób zastosowania filmu dydaktycznego w praktyce.